சென்னை தாழம்பூரில் இருக்கும் என்னுடைய சிறிய அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் இருந்து காலை ஆறு மணிக்கு சைக்கிளில் புறப்பட்டு, நாவலூர் சந்திப்பில் நடைபாதை ஓரத்தில் சைக்கிளைப் போட்டு விட்டு, மூன்று பேருந்துகளில் பயணித்து சென்னை ஆழ்வார்பேட்டையில் இருக்கும் நான் பணிபுரியும் காந்தி அமைதி நிறுவன அலுவலகத்துக்குத் தினமும் செல்கிறேன். சுமார் இரண்டு மணி நேரப் பயணம். பயண நெரிசல் இருந்தால் இரண்டரை மணி நேரம்.
மீண்டும் மாலை நான்கு மணிக்குக் கிளம்பி வீட்டுக்கு ஆறு அல்லது ஆறரை மணிக்கு நாவலூரில் வந்து சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு வீடு வந்து சேருகிறேன். இந்த போக வர நான்கு அல்லது ஐந்து மணி நேரப் பயணமும் பேருந்துகளில் நின்று கொண்டே தான். சைக்கிளில் மட்டும்தான் உட்கார்ந்து செல்வேன். அதிர்ஷ்டம் இருந்தாலோ அல்லது பேருந்துகளில் இடம் பிடித்து காது கருவிகளுடன் தங்கள் செல்போன்களுக்குள் ஐக்கியமாகி விடுகிற இளைஞர்கள் கருணை கொண்டாலோ மட்டும்தான் என்னைப் போன்ற 72 வயதானவர்களுக்கு சீட்டு கிடைக்கும். இல்லையெனில் நின்று கொண்டேதான் பயணம். அதிர்ஷ்டமாவது அடிக்கலாம், ஆனால் இரண்டாவது சொல்லப்பட்டது என் வாழ்வில் நடந்ததே இல்லை. நம் இளைய தலைமுறைகளை அப்படி ஒரு தன்-மைய தியானத்தில் பழக்கியிருக்கிறோம்.
from இந்து தமிழ் திசை : News in Tamil, Latest Tamil News India & World, Cinema, Hindu Tamil Thisai Daily Newspaper Online: தமிழால் இணைவோம் https://ift.tt/RQLsx4v
via IFTTT